"Het einde in zicht..."
Toen het eind een beetje in zicht kwam, werden we steeds fanatieker. Onze vrienden en familie, die al vreselijk veel hadden geholpen, werden zelf tijdens verjaardagsfeestjes niet gespaard. We noemden het doe-het-zelf feestjes en lieten iedereen heel hard werken. Het bleek nog heel gezellig te zijn ook!
Eén van de dingen waar we het meest tegenop zagen, was het schilderwerk. Alle gaatjes van duizenden spijkers hadden we langzamerhand allemaal gedreveld, gevuld en geschuurd. Drie verdiepingen moesten nu nog drie maal geschilderd met daartussen schuren en schoonmaken. Het viel alles mee. Ook hier kregen we veel hulp; mede doordat het een gezellig karwei bleek. Het resultaat was prachtig. Doordat het veel lichter werd, leken alle ruimtes groter.
In juni besloot Tom, dat het na al die tijd- en geldverslindende jaren, tijd was om te verhuizen. Helaas was de molen nog niet helemaal af en ook de bergruimte was nog niet klaar, maar hij kon niet langer wachten. De huur van ons oude huis werd opgezegd, de spullen werden ingepakt en in juli 2002 woonden we in Strijkmolen D.
Het was inmiddels mei 2002. Nu werd het tijd om ons op de opbergruimte te stortten. Omdat er bijna geen rechte muren zijn in een molen, moesten het allemaal inbouwkasten worden. Alles moest op maat.
Het ontwerpen en bouwen van de keuken was een ander hoofdstuk in het molenverhaal. Eerst moesten we allerlei besluiten nemen. Wat komt er in en hoe komt het eruit te zien. Het idee was om het door een expert in oude keukens te laten inbouwen. Toen we hoorden hoeveel dat zou gaan kosten, schrokken we flink. Het bedrag wat we van de stichting kregen om de molen te verbouwen, 75.000 gulden, was al lang op en zoveel reserves hadden we zelf ook niet meer. We besloten de binnenkant van de kastjes bij IKEA te kopen en de deurtjes zelf te maken. Tegen de tijd dat we alles bijna af hadden, waren we het allemaal zo zat, dat we besloten de deurtjes ook maar bij IKEA te kopen. Het werd nog naar ons zin ook!
De restauratie van Strijkmolen D was ons nooit gelukt zonder heel veel hulp.
Hulp van onder andere onze familie en vrienden. Wij hebben het als een hele waardevolle periode in ons leven ervaren, waarin we met zijn allen een verwaarloosd monument weer nieuw leven hebben ingeblazen. De hechte band die we zo met iedereen gekregen hebben is ons heel dierbaar.
